Σε μια ξύλινη μέσα καθόμαστε σκάφη
Τα κρίματα να καθαρίσουμε από το βάρος των καιρών
Περιμένοντας ν’ ανέβουμε τα σκαλιά
Μιας ανατέλλουσας κλίμακας του σολ.
Ύστερα κλείνουμε ένα-ένα τα παράθυρα
της παιδικότητας
Κι αμέτρητα πίνοντας ποτήρια από λέξεις
Αξόδευτες πληκτρολογούμε εκλείψεις ηδονής
Και αφιλοκερδείς συσπάσεις επιτόπιες.
Αν είναι λοιπόν να κολυμπήσουμε
Στα βαθυκόκκινα του έρωτα νερά
Και στις υπέρυθρες λίμνες των χειλιών
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο μέσα
Στα πάθη του ας πνιγεί.