Τι κι αν περνούσαν τα χρόνια εμείς μέναμε πάντα παιδιά
Πίσω από ένα παράθυρο που μετρούσε τα χρόνια της ματαιότητας
Κι όταν κάποτε βρήκαμε το θάρρος να ξεπορτίσουμε
Μετατρέψαμε όλες τις σκέψεις σε αλυσίδες βαριές
Να μη ξεφύγουμε ποτέ από το πεπρωμένο
Κοιτάζαμε τ’ αστέρια απαλλαγμένοι από κάθε προοπτική
Κύματα ξεχείλιζαν τα φιλιά από τα χείλη
Και τότε αισθανόμασταν ότι κερδίσαμε αυτό που οι άλλοι προσπέρασαν
Αναζητώντας κάτι πιο λαμπερό στην ατημέλητη ζωή τους.
Ύστερα ο δρόμος έκλεινε όπως του Μίλτου το παλιό ακορντεόν
Κι άφωνοι αναρωτιόμαστε μέσα αν είμαστε ή έξω απ’ τον παράδεισο
Μιας και πάντα μας περίμενε ένα άδειο κρεβάτι
Σιωπηρά που ικέτεύε σβήστε τη μοναξιά.