Ο ουρανός καθρεφτιζόταν στη θάλασσα αχνίζοντας
ώρες και χρώματα
Τις κοσμικές διορθώνοντας ατέλειες,
τις διαφορές των εραστών
Μέσ’ απ’ τα πρώτα σημάδια αχαριστίας και κόπωσης
ανέβλυζε θυμάρι
Έτσι τις μέρες τρεφόμασταν με προσδοκίες
κι ανεκπλήρωτα άλματα
Τα βράδια με ύπτιους στόχους και μελαγχολικά
πυροτεχνήματα
Κι η χαρά αγχωτικός εφιάλτης σαν κραυγή
το ξημέρωμα αλληθωρίζει
Ενώ κάποιες μικρές κι ασήμαντες
για να καλύψουμε στιγμές
Τους ομογάλακτους από μικροί υποδυόμαστε θεούς,
τις πεταλούδες.

Επέστρεψες τότε τα πανιά στη βάρκα μας
και πέταξες σαν γλάρος
Κι εγώ τραβώντας λίγο την κουρτίνα απαλά
σε κρυφοκοίταξα που τραγουδούσες.