«Στις κλειδώσεις των ήχων
αφουγκράζομαι τόσα και τόσα χρόνια το λευκό
αμίλητο που λάμπει»
είπε η κυρία Cάβανο, λίγο πριν ανέβει σε κείνο το λεωφορείο με τ’ αποκριάτικα κοστούμια. Θα πήγαινε βόλτα σ’ ένα μεγάλο πάρκο. Είχε κερδίσει ένα εισιτήριο. Στις στοές της κρύας παλάμης της περίσσευε ένα μαλακό κλειδί, που δε θα χρειαζόταν κανείς. Στα δόντια της είχε έρθει ο χειμώνας και, καθώς έγλειψε τα χείλη της από αμηχανία, ένιωσε την κρύα γαλήνη του μετάλλου.
Η Άλμα δε θα την περίμενε στην επόμενη στάση. Είχε ήδη φύγει για την πατρίδα της. Ναι, είχε φύγει. Με ένα λευκό πουκάμισο είχε φύγει.
Στο μεταξύ Σημύδες και Κράταιγοι ετοίμαζαν την καταιγίδα των φύλλων τους. Είχε έρθει η Άνοιξη γιατί.