Η ζωή είναι χιλιάδες κομμάτια, χιλιάδες παραπομπές
σκόρπιες από εδώ και από εκεί.
Ένα χαμόγελο, δυο λέξεις, μια ολάκερη φιλολογία.
Το λευκό σου πουκάμισο στο πάτωμα
το άρωμα σου στα σεντόνια.

Παραπομπές δε γνωρίζει η ψυχή
ούτε δεύτερη ζωή.
Διψάς για εκείνο που σε λύγισε
μπρός στην συντήρηση
μιας επιλεκτικής ανανέωσης.

Τότε ήταν που χαμογέλασες πικρά
και είπες "δεν πειράζει" αυτό που τόσο πειράζει.
Μα δεν ήσουν εσύ αυτό που φοβόμουν, εγώ ήμουν.
Πέρασαν από τότε πολλά καλοκαίρια για να καταλάβω
πως ελευθερία είναι η ικανότητα
να διαλέγεις εσύ τη φυλακή σου.