Ξεκινᾶ ἡ φαντασμαγορία μὲ κατάλευκους σπινθήρες
ἀπὸ τὰ πλατύστερνα στήθη τῶν νεφῶν.
Κρύσταλλοι μὲ ξέχωρη, ἀπαράμιλλη γεωμετρία
καὶ μορφὴ πλημμυρισμένη ἀπὸ ὑγρασία ὀνειρική,
ξεκινοῦν τὴν κάθοδο στὴ γῆ –
ἀνάμεσα ἀπὸ θαμπώματα, ὁμίχλες, ὑδρατμοὺς…

Μόνο οἱ ισχυρότερα δεμένοι κρύσταλλοι δὲν ἀπειλοῦνται·
φθάνουν κουβαλώντας ὅλη τους τὴν πλέξη ἀνέπαφη,
τὴν κρατοῦν βαλσαμωμένη στὴν καρδιὰ τους
ποὺ πάλλεται περήφανη, μὲς τὶς λαμπυρίζουσες γωνιές.

Φθάνουν καὶ στολίζουν τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς –
ὅμως ἀόρατοι καθὼς εἶναι στ’ ἀνθρώπινο μάτι
φαίνονται σὰν τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς,
ποὺ σχηματίζουν ρεύματα στοὺς δρόμους.