Σ'ἕνα σοκάκι ζοῦμε σκιῶδες,
οἱ αὐλὲς μας εἶναι πεζοδρόμια
τὰ σπίτια μας σφιχτές δεντροστοιχίες.

Οἱ προβολεῖς τῶν λεωφόρων
ὅμοια μὲ φάρους μᾶς κεντρίζουν
γιὰ τοὺς ἀνοιχτοὺς μεγάλους δρόμους.

Ὅμως τὸ χάσμα χαίνει χαῶδες -
τὸ μικραίνουν τὰ μάτια
οἱ λιποψυχίες τ’ ἀναθρέφουν.

Ἀρκούμαστε σὲ λίγες ἀκτῖνες
ἄν ἀπὸ τύχη φτάσουν
σὰ χάδι παρηγορητικὸ στοὺς ὤμους.