Ἀκόμη καὶ ἡ σκιὰ τῆς πιὸ ἰσχνῆς ἀνάσας
σμιλεύει ὅλο τὸ ἔξω ὅταν ἀγγίζει τὴν ἴριδα.
Δὲ βάφεται μάταια ὁ κῆπος ὁλοπράσινος,
οὔτε πασπαλίζεται τυχαῖα μὲ τὴν ὡραία μας ὥχρα.
Τὰ μάτια αὐτὰ δὲ φτιάχτηκαν γιὰ περιορισμούς·
φτυάρια μὲ λαμπερὴ αἰχμὴ καὶ λαβὴ πυρωμένη,
βράχους διαπερνοῦν ἄν βρεθοῦν στὴν πορεία τους.
Καθαρὰ κι ἀκονισμένα -μακρυὰ ἀπὸ θαμπάδες καὶ στομώματα-
καὶ μὲ δυνατὴ τὴ φλόγα στὴ λαβή,
διαστέλλουν τὴν ὅραση ὅλη
μὲ συνθέσεις ὁνειρικὲς τοῦ κήπου -
ἄφταστου μαέστρου σὲ πλήρη ἀνθοφορία.
Ὁλοένα βουτώντας, κι ἀνασκαλεύοντας
τὰ πιὸ μύχια χώματα τῆς φύσης,
πυροδοτοῦν τὸ μεγαλεῖο της - τὸ πρὶν ἀόρατο.
Κι ἐκεῖ, στὸ γάργαρο χῶμα, ξεκουράζονται
δίπλα στὰ λευκοντυμένα νούφαρα
καὶ τὶς γαλαζοπράσινες ντάλιες
κάτω ἀπὸ τὴν ὁμπρέλα τοῦ γλαδιόλου,
ἐνῶ ἡ γλυκιὰ καμπάνα τῶν κρίνων κουνᾶ
τὸν μίσχο μὲ τὰ χρυσαφικὰ τῆς ὀρτανσίας
καί τα λάμποντ’ ἄνθη τῆς κερασιᾶς
γαντζώνονται στὶς ἀγαλματώδεις βουκαμβίλιες.
Μιὰ σταγόνα κρέμεται ἀπὸ κάθε πέταλο
κι ἀπὸ κεῖ τὸ φῶς πασχίζει νὰ στριμωχτεῑ
ὅλο μὲς στ'ἀνοιχτά μάτια!..
Στ'ἀπρόσφορο αὐτὸ ἔδαφος,
μαραζώνουν τὰ ζιζάνια καὶ οἱ τσουκνίδες
οἱ ἀγριάδες καὶ τὰ μαλλιὰ τοῦ διαβόλου·
κι οἱ αλεξίφωτες ὥρες δὲ μποροῦν πιά,
μὲ τὶς παρασιτικὲς τους ἔγνοιες,
στγμή, τὰ βλέφαρα νὰ κάμψουν.