Η ίδια η αυγή χαμηλώνει τα μάτια
Με την ουράνια αθώωση στην βαρύτητα των βλεφάρων
Και των στεναγμών που φτερουγίζουν σε φύλλα εφημερίδων
Με τα κεράκια της γνώσης ξεφυσά το εδώδιμο φως
Κλειδωμένο στα συρτάρια της ασφάλειας

Κάποιος έξω, τυλιγμένος σαν παράθυρο
Είναι ο έρωτας αντιδάνειο
Κινεί συνειρμικά τους βραχίονες
Προσποιούμενος τη γενετήσια πράξη
Με το πάθος που οι νύμφες υφαίνουν την καταιγίδα

Φοράει την δική του πανοπλία
Και μοιάζει να ζωνεται τη φωτιστική πανδαισία
Από σμήνη ολόγυμνα αστέρια
Που αποπλανούν και αξίζουν
Όπως οι γυναίκες που αγαπάμε

Ο ηλεκτρικός ήλιος ανάστροφα
Τυλίγει το γαλαξία με αστροπέταλα και ασπρόρουχα
Με το γήινο πλέγμα που πάνω
Ταξιδεύουν κάθε ώρα αλλόφρονες ελπίδες
Εγκλωβίζοντας το γλίστρημα του κόσμου
Σε παράφρονες ροδώνες