Δεν έπρεπε να απογοητευθώ απ’ τη Μόνα Λίζα.
Είναι γυναίκα πονηρή· ξέρει τι κάνει.

Ένα βράδυ ψαλίδισα το περίγραμμά της
και την απάλλαξα μονομιάς από
το λαδοπράσινο τοπίο που πρόσβαλλε
την ευφυΐα της.
Εν συνεχεία τεμάχισα το πρόσωπο, τα χέρια
το λαιμό της
σε οριζόντιες λωρίδες,
τις κόλλησα με UHU σε χρωματιστό χαρτόνι
της αρεσκείας μου,
αφήνοντας μεγάλα μεσοδιαστήματα
εις τρόπον ώστε να επιμηκυνθεί η θεία μορφή
σε σχήμα μεταφυσικό.

Τώρα η Τζοκόντα μου θυμίζει τζίνι
που μόλις βγήκε απ’ το λυχνάρι.
Κάθε φορά που την κοιτώ,
«Καλά κατάλαβες», μου λέει,
«χαμογελάω».