Στα βάθη του κοιμητηριού παλιός σταυρός προβαίνει,
αλλ’ ο Απρίλης το πικρό σημάδι αυτό στολίζει.
Μια καρδερίνα στα πυκνά τα βάτα εκεί καθίζει,
ολόκληρη μες στα γλυκά λουλούδια της κρυμμένη.

Από τ’ αηδόνι μια φωνή σαν προσευχή ανεβαίνει,
και σαν τα δάκρυα τα θαμπά η δροσούλα αχνοτρεμίζει.
Στα χρώματα, στο λάλημα, στα μύρα αυτά γνωρίζει
κανείς την Ύλη αθάνατη και ξαναγεννημένη.

Λησμονημένε μου νεκρέ! Ω εσύ που μιαν ημέρα
αιώνια θα φαντάστηκες να ζήσεις εκεί πέρα
που ζουν οι αγνότατες ψυχές στην παραδείσια αγκάλη,

όμοια και σήμερα γλυκιά για σε δεν είν’ η μοίρα,
αν το χαμένο πνεύμα σου σ’ αυτόν τον τάφο γύρα
στα ρόδα μέσ’ ανθοβολά και με τ’ αηδόνια ψάλλει;