Εδώ είναι τα βιβλία.
Τα δικά μου, τα δικά του,
φίλων, περαστικών.
Βιβλία που διαβάσαμε
που γράψαμε και που δε
διαβάσαμε ή που αφήσαμε
μισοδιαβασμένα, μισοτελειωμένα.
Σκονισμένα, τώρα.
Τόσοι πολλαπλοί κόποι.
Φόρμες, περιεχόμενα.
Για ποιο λόγο;
Και όλα αυτά τα ονόματα, νεκρά.
Αυτά θα τα σκεφτεί κάποιος άλλος.
Για εμένα υπάρχουν μόνο τα χέρια
που αγκάλιασαν, πόνεσαν
και προκάλεσαν πόνο.
Τα χέρια με τα οποία κοιμόμουν
και μύριζα και ονειρευόμουν
Εδώ ζήσαμε κάποτε κι ας μη φαίνεται
τώρα.
Μα όταν ένα βιβλίο θα ανοιχτεί και
το θέαμα της σκόνης στον ήλιο, το
καταπιεί ο ήλιος, πάλι όλα
θα ξαναζωντανέψουν.
Όλες οι ζωές, οι κόποι και τα ενδιάμεσα
όλοι οι κύκλοι.
Καμία σημασία δεν έχει για αυτόν
που θα τα βρει,
που θα αγκαλιάσει,
θα πονέσει
και
θα πονέσει
σαν εμάς,
ανεξάρτητα από εμάς.
Έτσι τα βρήκα κι εγώ τα χέρια
που ανεξάρτητα από αυτά,
υπήρξα σε αυτά
και που τα νιώθω ακόμα μέσα στα δικά μου.
Νιώθω.
Ανεξάρτητα από τα βιβλία,
εδώ είναι τα χέρια.
Όσα δεν πρόλαβα να γράψω, είμαι.
Είμαι η αγκαλιά που με αγκάλιασε.
Ακριβώς, εδώ.