Φοβάμαι τις ευθείες γραμμές.
Από μικρή είχα αδυναμία στις καμπύλες.
Με κούρασαν τα ορθογώνια σπίτια,
σε τριγωνικές σκεπές
και οι άνθρωποι που γυαλίζουν
με ζήλο τα σερβίτσια τους.
Με παραξενεύει η προσήλωση
σε ξεθωριασμένα σύνορα,
και κήπους τετραγωνισμένους.

Με γοήτευαν πάντα οι αποκλίσεις,
ξέφευγε το μολύβι από το χάρακα,
χοροπηδούσε στο χαρτί,
λες και ήθελε από το προσδιορισμένο να ξεφύγει.
Τα πάντα έτσι είναι δυνατά.
Ζωντανεύουν τα χέρια, τα δάχτυλα ανακαλύπτουν
καινούριους προορισμούς.
Και το σώμα απλώνεται ζωντανό
σε ένα σύμπαν
που το κλείνει ολοστρόγγυλο.