Με δυο κλωνιά βασιλικό
έλα πάλι.
Θα μιλήσουμε, μόλις νυχτώσει.
Εσύ θα θυμάσαι κι εγώ
στο στήθος θα κρύβω
τα αναφιλητά μου.

Πες μου ξανά
για τη χαμένη νιότη σου,
το άλογο του συνταγματάρχη,
τον πληγωμένο μηρό του αδερφού σου
- όχι σε μάχη, παγίδα μόνο του εαυτού του -, πες μου
για το δροσερό πηγάδι, τις ζουμπουλιές, , 3
τα κρίνα.
Θυμήσου.

Και το πρωί
θα σε σκεπάσω χώμα.