Δυο καρέκλες ξύλινες στην είσοδο
μιας πράσινης πόρτας.
Άδειες.
Ένα μπουκέτο ρίγανη.
Ένα ρολόι στο λευκό τοίχο
να μετρά τα ηλεκτροφόρα φορτία.
Αποτύπωση μιας κοινής φωτογραφίας.
Ίσως από τουριστικό οδηγό
σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί,
σε έναν καλοκαιρινό προορισμό.
Αυθεντικά ενσταντανέ.
Έμεινα για λίγο να κοιτάζω.
Το σπίτι παράξενα με πλησίαζε.
Γύρω του συμπλήρωνα το τοπίο.
Το υπόστεγο με τις λαμαρίνες,
την τσιμεντένια αυλή,
την νεσπολιά με τα κίτρινα φρούτα,
την αυγουστιάτικη αχλαδιά και τη γέρικη καρυδιά μας.
Το γέμισα το σκηνικό.
Και ας ήξερα πως οι δυο καρέκλες
θα μέναν αδειανές.