Ήξερα πως απομακρυνόμουν από εσένα /περπατούσα ανάποδα, όπως μου `μαθε εκείνη: «πάντα να αποφεύγεις το πλήθος, εκεί που βρίσκονται πολλοί θα μοιάζεις λίγη». Και έγινε συνήθειά μου η σιωπή. Δε θα με έβρισκες ποτέ σε εκείνο το μονοπάτι. Ήταν γεμάτο ήμερα κοπάδια πουλιών και συστάδες δέντρων. Η μοναξιά φώλιαζε μέσα μου/ μπορούσα να ακούω τους χτύπους της καρδιάς και να σε ερωτεύομαι ξανά. Δε σε άγγιζα, μα στο όνειρο ζει κανείς πιο ευτυχισμένος. Τώρα κανείς μας δεν τολμά να γυρίσει στο ίδιο σημείο/κάποιοι άλλοι ίσως αγαπηθούν εκεί/εμείς συναντηθήκαμε νωρίς /αργά θα πεις εσύ, ενώ εγώ θα επιμένω ότι υπήρχε χρόνος/
στο ποτάμι θα σε θυμάμαι, όπως σε γνώρισα ήλιο και θάνατο μαζί.