Ανησυχώ για σένα.
Μήπως οι νύχτες σου γεμίσουν άμμο
και δεν μπορείς να ονειρευτείς.
Σκέφτομαι αν θα αντέξεις τα πουλιά να αποδημούν,
αν είσαι έτοιμος να αποχαιρετήσεις τις στάχτες του κορμιού μου,
να φύγεις δίχως πίσω να κοιτάζεις.
Τελείωσε το καλοκαίρι μας λοιπόν,
τόσο που κράτησε μοιάζει με έρημο,
δεν φτάνει το νερό να ξεδιψάσεις.
Όμως εσένα έχω στο μυαλό.
Φυλάξου από την υγρασία της βροχής
και να κρατάς πάντα στην πίσω τσέπη σου ένα μαχαίρι-
ποιος ξέρει αν θα χρειαστεί να κόψεις τους φόβους σου στα δυο.
Να μην κοιμάσαι μόνος σου τα βράδια,
να έχεις πάντα κάποιον αγκαλιά
-γυναίκα ή παιδί,
αντέχω,
φτάνει να διώχνεις τα σύννεφα μακριά σου.
Α , όχι.
Για μένα δε με νοιάζει.
Νομίζω πως ξανά θα γεννηθώ,
είτε έτσι είτε αλλιώς,
θα μάθω να επιπλέω.
Το ξέρω, το έχω ξανακάνει.
Δεν ήταν το ίδιο, μα κολύμπησα στο έρεβος πολλές φορές,
είναι η ύπαρξή μου τέτοια,
κρατώ από γενιά ηφαιστειακή, λάβα τρέχει στις φλέβες μου,
καίγομαι,
μα πάντα συγκρατώ λίγο νερό και συνεχίζω.
Εξάλλου εγώ δεν αποφεύγω την αγάπη.
Για σένα ανησυχώ.