Τα βράδια με φιλούν νεκρές γυναίκες

μου τάζουνε μια βέβαιη ήττα,

αφήνουν ψίθυρους επάνω στον λαιμό μου

χωρίς κακία ή αφορμή

μου εμπιστεύονται ευθύνες.

Ψηλαφώ τα πρωινά

χλωμά σημάδια μέριμνας,

μύρο με λούζει η αγάπη τους.

Κι αν όσα έζησα τα νιώθω πια πολλά

αυτές δεν μ’ άφησαν ποτέ τα χέρια μου να δώσω,

μια κίνηση δική μου πρόσταζαν

σπρώξιμο για να υπάρξω.

Ξυπόλητος περπάτησα τ’ αλλοτινά μου χρόνια,

το μέγεθος των άκρων μου

παρατηρούσα να μικραίνει.

Μια θλίψη μοναχά μεγάλωνε

χωρίς μνήμη, πάντα απροετοίμαστη

ώσπου άξαφνα τη συνήθισα,

βάλθηκα να τη φιλέψω.

Έβλεπα στα μάτια τους ανθρώπους

κι ανθίζανε πουλιά απ’ τα μαλλιά μου

κελαηδούσαν λέξεις μοβ

συλλάβιζαν απώλειες, χαρταετούς και όνειρα.

Αδύνατον ν’ ακούσει η ζωή,

μόνο μια θάλασσα πιστή,

πελώρια γυναίκα

αγκάλιαζε το σώμα μου

και τα νεκρά μου χείλια.

Θαλασσοπνίγομαι

στην εξορία της αλήθειας της

μ’ αυτό τον τρόπο μελετώ

να υπομένω.

Αφροδίτη, Μαριάμ, Μαρία, γιαγιά

Παρασταθείτε μου