Τώρα που ακόμα κι οι κούκλες από πορσελάνη
κλαίνε
αναμετριέμαι μ’ όσα απέμειναν
μες στη φθορά του σαλονιού.
«Ολιγοχρονεί», παρατήρησε ο γιατρός
κι ένιωσα ακόμα και την παύση της τελείας
ακέραιη
λες κι οι τελείες μπαίνουν εύκολα
σε τούτη τη ζωή.
Το ρήμα, πρώτη φορά το άκουγα
στα δώδεκα μου
μα να το συλλαβίζω έμαθα
μετρώντας τις ανάσες σου.
Αγνοώντας την υποσχόμενη παύση
προσθέσαμε στο ρήμα αποσιωπητικά
και βρήκαμε ανάπαυση
στα χρόνια των γιασεμιών,
μα δε γλιτώσαμε.
Ήρθε πάλι ο καιρός
και η τελεία εφιάλτης,
κι εγώ σαν να μην έχω άλλο
χάρτινη κούκλα σʼ έκανα
και σου ʼβαλα λεβάντες
εκεί που πας δεν έχει δάκρυα
κι έπειτα σκέφτηκα, δύσκολοι καιροί
για πορσελάνες.