Σύνδεση κι αιχμαλωσία. Της μνήμης καρποί.
Απ’ τα ξεροτόπια της συνείδησης δε φυτρώνουν, πια.
Μόνο εφήμερα άνθη σε σηπτικές αναπολήσεις.

Ελεύθερη κι ώρα τσαγιού.
Αναδεύοντας ρημαδιά ονείρων
κι απομεινάρια ανθρώπων,
στην άνυδρη γη των χειλιών της
ξεψυχούν της ζωής οι ματαιότητες.
Μια σταγόνα συμπυκνωμένου Θεού
βρέχει το διψασμένο της στόμα
-μια στιγμή διαύγειας-
που γίνεται σαΐτα στο κενό.

Στεναγμοί πλήξης βλαστημούν
το αναπόδραστο της αιώνιας επιστροφής.
Ενώ τα χέρια της περιπλανώνται
τρεμάμενα στα παλιά αντικείμενα
της ωραίας εποχής.
Σαν ετοιμοθάνατες τροχιές
γύρω από σβησμένους ήλιους.

Και οι πυρσοί του Χρόνου
τρεμοπαίζουν στα μάτια της,
καθώς οι ίσκιοι των αισθήσεων
περιφέρουν της Νιότης το άγιο λείψανο.

Με εύθραυστους βηματισμούς και ώμους λυτούς.
Ξεμακραίνει.
Τι να τους κάνει τους καθρέφτες και τις οθόνες,
αδιάφορο αν παραμένει "εκείνη", ή αν ο κόσμος τελεύει.

Κι ενώ στις σκοτεινές γωνιές της συνήθειας,
αράχνες υφαίνουν κι άλλους γρίφους,
ασάλευτη αφουγκράζεται κι ανατριχιασμένη,
του Χαμού την καταφατική σιωπή.

Θαμπώνει το (γυάλινο) μάτι της πίστης;
Αγάπη. Έχει.