Μες στη νύχτα ακούω την καρδιά μου
κι είναι ο χτύπος της
η μελωδία ερωτευμένου μουσικού
π’ αγάπησε το χάος.
Ξαπλώθηκα κι ακίνητη
περιμένων ν’ αναδυθεί
αιμόφυρτη η τραγουδίστρια
της ζωής μου μεσ’ απ’ τις λάσπες.
Κι όπως η θρόμβωση
έχει μεταδοθεί στη σιωπή
κι έγιναν σιδερένιοι βαριοί
οι κόκκοι του αέρα
γύρω απ’ το δέρμα,
για να γλιτώσω το γνωστό
πάω σ’ άλλο γνωστό
κι αυτό χαμένο: εσένα.
Απεγνωσμένα κινούμαι
έξω από το υποκείμενο
προς το αντικείμενο
που είναι αιώνιο
και λάμπει με τον αφαλό του
στη μέση
σαν τεράστια λάμπα.
Όχι πως δε φοβάμαι
αλλά αν η νύχτα είναι καλοπροαίρετη
ανοίγουνε οι πόροι
μπαινοβγαίνω στο σώμα
και την βλέπω την καρδούλα μου
ένα σβόλο χώμα
ακουμπισμένο στο φως
φως ασύγκριτο
φως συγκεκριμένο σαν το νερό
να χαμογελάει στο νεκρό
που εκείνη γνώρισε
καιρό πριν από μένα.