Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα
μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου
συνηθισμένα σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το
στήθος μου, ίσως δε θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με
κατέχει χρόνια τώρα, να μεταμορφωθώ κι εγώ σε μια σκιά.
Ω! πλάστιγγες των αισθημάτων!
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να
ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου
έχει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του
έρωτα, και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για
μένα, είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω
οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει
και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μόνο
που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα
μες στα φαντάσματα, πιο σκιά κι από τον ίσκιο
που περπατά και θα συνεχίζει να βαδίζει
χαρούμενα πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.

Μετάφραση : Βερονίκη Δαλακούρα