Λιγωμένο απόβραδο της Σαλονίκης
Τι πήγες κι έκατσες στου πατέρα μου το μνήμα
Ακόμα φέγγεις λιγνό φεγγάρι
Και σε κοιτάζει ο γέρος μου εκστατικός
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο του καφενείου
Μπουκάρουν γλάροι σχολιαρόπουλα τρελά
Πίνουνε τον καφέ του ρουφ ρουφ
Γελάει κάτω απ’ τα μουστάκια που δεν έχει
Ένα κονιάκ είναι ό,τι πρέπει για να λάμψει η νύχτα
Γκλουκ γκλουκ κι έχει δρόμο ως το σπίτι
Ας μεθύσει πολύ ας τρικλίσει
Ας πέσει κάτω σκοτωμένος
Δικό του το μονοπάτι όπου υπνοβατεί
Δικός του ο θάνατος που ξοπίσω του τρέχει
Ζιγκ ζαγκ με τα ματογυάλια στη μύτη
Μια ζάλη είναι η μέρα μια γυναίκα ερωτιάρα
Η νύχτα μια μελαγχολία μαυριδερή

Και τις δύο τις απαύτωσε με την ψυχή του