Όταν ήμασταν παιδιά
Κρυβόμασταν – το μπράτσο πάνω απ’ τα μάτια περασμένο
το μέτωπο στον τοίχο ακουμπισμένο
–Μερικοί έβλεπαν με ανοιχτό ένα ματάκι–
Κι εσύ
είχες πάει κάπου να κρυφτείς
Πέντε-δέκα-δεκαπέντε
–Έκοψες τον καιρό στα δυο–
Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια τώρα
κρυμμένη
ξέχασες νά `ρθεις να τα φτύσεις
–ένας άνθρωπος
ξεχασμένος στο καταφύγιο
κι ο πόλεμος να `χει τελειώσει από καιρό–
– Βγες, σου φωνάζω χωρίς φωνή –
– Τέλειωσε το παιχνίδι –
Και ξυπνάω ιδρωμένη μετά.