Από χρυσές περιπαθείς διώρυγες τραβάει προς τις αέρινες τροφές του
το άλλο σώμα
σημαδεμένο με την κιμωλία του μέσα στο ατέλειωτο τραγί του
σώμα της δάφνης και του πιπεριού.
Φωνές δαγκώνουν άγιους άρτους βιαστικές αγριότητες
μιας κορυφαίας κραυγής:
Από τον ένα ήλιο στον άλλο μεσημέρι αποθανατισμένη
πράσινη στριγγιά του φρύνου.
Ωραίο κορμί θηκάρι διπλής κόψης ανεμόδροσης
ποιο σε αλαφρώνει πότισμα.
Μια λέξη σ’ εξατμίζει επεκτεινόμενη
θερίζει δάση και άσπρους θανάτους που ζευγαρώνουν το τσακάλι με
το αηδόνι στη Μαντινεία η στη Λοκρίδα.

Ωραίο κορμί.
Σφυρίζουν τα τρυπάνια σου κι ανοίγουν αμμουδιές απελπισμένες.
Σε γράφουν με ίσκιους οι αλμυρές κάμαρες στη λιακάδα
κι όπως σε γδέρνει το σγουρό μαϊστράλι χάνονται τα πυρά μαλλιά
σαν εκατό κατσίκια που καταποντίζει στο σκοτάδι.
Ένα φανάρι
βαθύ κορμί στο άσπρο σου εκμαγείο η προδοσία της
πλάνης σου μετράει σφυγμούς.
Μετράει με χτύπους της ακρογιαλιάς μάταιες ημέρες.
Έναν κύκλο θαυμάζεις σε τροχίζει από μέσα η ακοή.
Το νούμερό σου είναι το δύο, πλάνο που ανοίγεις θήκες
μορφασμών ασβέστη
με ένα πουλί που άξαφνα γίνεται λιθάρι
και μια ψηφίδα αγνώστου του μας γνέφει
Το βήμα σου και η πέτρινή σου περιδίνηση
η αρπαγή της πυράς με όλο το στόμα
η αποστροφή του σκοταδιού με όλο το χέρι
το βύθισμά σου ψηλά με όλους τους πίδακες
κι όλο το ενδοκρινές αλάτι
Βαθύ κορμί.