Μαυροντυμένη βγαίνει στο μπαλκόνι
πάνω από τα σκουπίδια
της χτεσινής γιορτής
Ο άνεμος φυσομανάει στα ξέστρωτα τραπέζια
μα εκείνης δεν της παίρνει τα μαλλιά
-τα κρατάει πίσω τραβηγμένα
σφιχτά το δέσιμο του χρόνου.
Βηματίζει αργά
κάγκελο τοίχος τοίχος κάγκελο
ενώ τουρίστες ελαφροί από κάτω
γλιστρούν στ’ αξιοθέατα
-νερά χρώματα φως
Η ζωή περνάει
φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί