Κάπου πρέπει να βάλω αυτή τη λέξη
με βαραίνει
σαν πέτρα στην τσέπη.
Χρόνια τώρα την κρατώ
γκόλφι στο στήθος αρτοφόρι
την περνώ ανάμεσα από βρωμικα χέρια
τα στιλέτα στα πλευρά
πίσω απ’ τις γωνίες τα μαύρα γυαλιά
οι κομπιούτερς να καταγράφουν την κάθε μου κίνηση
βέβαια, δεν πρέπει να σπάσει καμιά βιτρίνα
οι πεθαμένοι να παρελαύνουν στην άσφαλτο
με τα κράνη τα πόδια
να οργώνουν τη στάχτη με
το πένθιμο εμβατήριο
κι εσύ στημένος στον τοίχο
μ’ έναν ήλιο στο στήθος υγρό
κόκκινο να μεγαλώνει να μεγαλώνει...

Κάπου θα βάλω αυτή τη λέξη
δεν τη βαστώ άλλο δεν πρέπει
κάρβουνο μες στη χούφτα μου σίδερο
πυρακτωμένο με καίει
τούτη τη μέρα την ώρα
θα τη φυτέψω
όπως μου την εμπιστεύθηκες.