Πέρασα απ’ την αγορά κι έμαθα πολλά καλά και κακά για σένα.
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Λένε τα κάλαντα στη Χαριλάου, στη γειτονιά.
Γάντια, κασκόλ, σκουφιά, στους άσπρους δρόμους.
Ανοίγει η πόρτα και η κυρα-Καλούδα σας φιλεύει ένα κουφέτο!
Κοιταζόσαστε αμίλητες και ξεσπάτε σε γέλια
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Έξω απ’ το δικτυωτό παράθυρο, στο γειτονικό υφαντουργείο
κοιτάτε μέσα τη Σπυριδούλα στη δουλειά της
να καρικώνει τους κόμπους σε μια επιφάνεια μεγάλη μπροστά της.
Όπως κοιτούν ένα θηρίο μες στο κλουβί του την κοιτάτε.
Κι εκείνη
σας διώχνει με βρομόλογα, αργά και απολαυστικά αρθρώνοντάς τα
κοιτώντας σας στα μάτια.
Κι εσείς πάλι ξαφνιάζεστε, αμήχανα γελάτε, αλλά ξανά εκεί
τα λόγια εκείνα της ντροπής ν’ ακούσετε πάλι και πάλι.
Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Στο κατηχητικό γελάτε χωρίς λόγο νευρικά
στην ώρα του μαθήματος γελάτε
σας διώχνουν απ’ την αίθουσα
κι εσείς γελάτε, γελάτε, κλαίτε από τα γέλια.
Κι ύστερα, χρόνια μετά
ΜΠΕΡΛΙΝΑ, πες μας τα νέα τα καλά και τα κακά.

Ιωσηφίνα, Παναγιώτα και Μαρία
Βλέπω τα κορίτσια στο πρώτο ραντεβού, σφιγμένα, ντροπιασμένα,
χαρά χωρίς.
Με γυμνά χέρια να αγγίζουν τα καλώδια ένα ένα, της ζωής.

Τα βλέπω στον προθάλαμο της γυναικολογικής κλινικής,
στη λάθος σχέση, στην έκτρωση, στον πανικό.
Να κι η αγάπη που έρχεται,
ο έρωτας κι ο γάμος, με τη λάθος σειρά,
παιδιά και μοναξιά
χαρές κι απογοήτευση, ο γάμος πάλι
κι ο θάνατος προπάντων ενωρίς.
«Τέθνηκεν θείον Ιοκάστης κάρα», η προεξαγγελτική παράθεση,
μια αποστήθιση από τον Τζάρτζανο,
εδώ όμως όχι,
χωρίς αναγγελία, ο θάνατος της μιας τους φίλης
και πάλι τα συμβάντα μετά:
ένα αφήγημα χωρίς εξάρσεις.
Φιλοσοφούν για τον καιρό, τα γηρατειά
για τους γονείς στα τελευταία τους
για τα παιδιά και για τα εγγόνια
μαυρόασπρες φωτογραφίες ξεφυλλίζοντας
τον εαυτό τους ξεφυλλίζοντας
κανονικά σαν λεύκωμα.

* Παραδοσιακό παιδικό παιχνίδι