Πίσω απ’ τις αλάνες,
τα άβαφα κτήρια με τους ξεφλουδισμένους τοίχους,
το χιονόνερο και την ψιλή βροχή,
τα υπόλευκα σύννεφα και τις μαύρες ομπρέλες,
τα περίτεχνα σκουφιά και τις κουμπωμένες ζακέτες,
τα κλειστά πρόσωπα και τα γαντοφορεμένα χέρια,
τις λασπωμένες μπότες και τα κρύα δωμάτια,
τον αγέρα, το αγιάζι, την υγρασία και τα σφιγμένα χείλια,
βραδυπορώντας – η άνοιξη. Καιροφυλακτούσε.

Με έξω την κόκκινη γλωσσίτσα της απ’ την προσπάθεια,
στο δοκιμαστήριο ατελείωτες ώρες προβάρει εφαρμοστά τζιν
και κρίνους, γαρδένιες κι άσπρα τριαντάφυλλα
για τα μαλλιά και για το στήθος της – είναι να βγει.
Και μ’ όλα ανάερα τα κόκκινα πανό της σηκωμένα –
να βγει στη διαδήλωση.
Ζήτω τα πράσινα δέντρα, μπουμπούκια,
πουκάμισα ανοιχτά των αγοριών και φλέβες δυνατές στα χέρια
στα σηκωμένα μανίκια ανάερο φίλημα
και στα κορίτσια με γυμνό λαιμό αεράκι.
Ήλιος στα τζάμια του λεωφορείου,
καθώς σιγοτραγουδάς και χαίρεσαι,
έτσι, για το χατίρι του.