Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
εκεί, στον πάγκο αφημένα
να σεργιανούν εμάς που μείναμε
κι όλα τα όνειρα με σένα

Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
παραμύθια μες στις άσπρες νύχτες
να σεργιανούν υγρά πλακόστρωτα
μες στα σκοτάδια ζουν οι μύστες

Σ’ αυτή την πόλη που γυρνώ κι όπου βρεθώ
κι όπου βαδίσω μες στα χνάρια σου πατώ
κι όποια βιτρίνα αντικρίσω, πίσω στρέφει και μου γνέφει
πια να μη σε καρτερώ
σ’ αυτή την πόλη τη δειλή που όπου πατήσεις μια ουλή
βαθιά χαράζει το κορμί
είσαι μόνη μακριά κι έχει πέσει η νύχτα

Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
σαν μετοχές σ’ εταιρία ονείρων
παλιά, της νιότης μου υπόγεια
στέμμα σε κορυφή κρατήρων

Ξαπλών’ η νύχτα βροχερή
θαμπές οι λάμπες στις κολώνες
είπες μακριά μου θα χαθείς
πολλές φορές,
μη βγαίνεις μόνη στους χειμώνες

Σ’ αυτή την πόλη που γυρνώ κι όπου βρεθώ, σημάδια βρίσκω
αγριεμένα τα φιλιά
μεθυσμένες οπτασίες σε φιγούρες φαντασίες βήματα νωχελικά
βλεφαρίδες