Ένας ειλικρινής άντρας είμαι
Από την γη όπου φυτρώνουν φοίνικες,
Και θέλω πριν πεθάνω
Τους στίχους της ψυχής μου να εναποθέσω.

Είμαι ταξιδιώτης σε όλα τα μέρη
Και νεοφερμένος πουθενά:
Είμαι τέχνη ανάμεσα στις τέχνες
Ένα είμαι με τα βουνά.

Ξέρω τα ονόματα και τις τάξεις
Όλων των φυτών που φυτρώνουν·
Ξέρω κάθε φύλλο χλόης,
Θανατηφόρο ψέμα και μεγαλειώδη αλίμονο.

Έχω δει μέσα από το σκοτάδι
Πάνω στο κεφάλι μου πέφτουν μαλακά
Ακτίνες που σχηματίζονται από το πιο αγνό φως
Από ουράνια ομορφιά.

Έχω δει φτερά που κυμάτιζαν
Από όμορφους γυναικείους ώμους
Είδα πεταλούδες να αναδύονται
Από σωρό απορριμάτων που σάπιζε.

Γνώρισα άνθρωπο να ζει
με το μαχαίρι στο πλευρό του,
Χωρίς ποτέ το όνομα να δώσει
Αυτού που τον σκότωσε.

Δύο φορές, για μια στιγμή το έκανα
να διακρίνω από μακριά την αντανάκλαση της ψυχής μου:
Δύο φορές: όταν πέθανε ο φτωχός πατέρας μου
Και όταν με αποχαιρέτησε αυτή.

Ρίγησα μια φορά - στο φράκτη
στην είσοδο ενός αμπελώνα,
Όταν μια μοχθηρή σφήκα
Τσίμπησε το κοριτσάκι μου στο μέτωπο.

Μια φορά χάρηκα και ένιωσα τυχερός
Την ημέρα που ο δεσμοφύλακας μου ήρθε
Να μου διαβάσει την θανατική μου καταδίκη
Που έφερε τα δάκρυα του και το όνομα μου.

Ακούω ένα στεναγμό σε όλη τη γη,
Ακούω ένα στεναγμό από το βάθος:
Δεν είναι ο οιωνός που φτάνει στην εστία μου
Αλλά ο γιος μου που ξυπνά από τον ύπνο.

Αν πούνε ότι έχω αποκτήσει
Τον αφρό της συλλογής του κοσμηματοπώλη
Ένας καλός φίλος είναι ότι έχω κερδίσει
Και έβαλα στην άκρη την αγάπη.

Είδα στο χωρίς σύννεφα γαλάζιο
Ένα πληγωμένο αετό να πετά ακόμη·
Θα πεθάνει στην φωλιά του
Η οχιά από το δηλητήριο της πεθαίνει.

Ξέρω ότι ο κόσμος είναι αδύναμος
Και πρέπει σύντομα να πέσει κάτω,
Έπειτα το απαλό ρυάκι θα μιλήσει
Πάνω από τη βαθιά σιγή.

Καθώς ριγούσα από χαρά και φόβο,
Ακούμπησα με χέρι τόσο τολμηρό
Ένα κάποτε φωτεινό αστέρι που έπεσε νεκρό
Από τον παράδεισο στο κατώφλι μου.

Στη γενναία μου καρδιά είναι χαραγμένη
Η θλίψη κρυμμένη απ’ όλα τα βλέμματα:
Ο γιος μια χώρας σκλαβωμένης,
Ζει γι’ αυτήν, υποφέρει και πεθαίνει.

Όλα είναι όμορφα και σωστά
Όλα είναι σαν μουσική και λογική·
Και όλα, σαν διαμάντια, είναι φως
Τα οποία ήταν κάρβουνο πριν την εποχή του.

Ξέρω όταν οι ανόητοι τοποθετούνται για ξεκούραση
Τιμή και δάκρυα θα αφθονούν,
Και απ’ όλα τα φρούτα, τα καλύτερα
Αφήνονται να σαπίσουν σε ιερό έδαφος.

Χωρίς μια λέξη, την πομπώδη μούσα
έκανα στην άκρη και κατανόησα:
Από ένα ξεραμένο κλαδί, επέλεξα
Να κρεμάσω τη διδακτορική μου κουκούλα.