Οι άνθρωποι έχουν ακουστά θανάτους.
Ίσως, γιατί ποτέ δε θα ακούσουν τον δικό τους.
Ίσως, γιατί ο δικός τους δε θα εισακούσει φτάνοντας.
Κάθε τόσο, στέκονται όρθιοι
μπροστά σε οριζόντια χώματα.
(Είναι αυτό που λένε διασταύρωση ζωής-θανάτου).
Κάνει μια λύπη διαπεραστική σαν κρύο τότε.
Μετά, καλοκαιριάζει στα νησιά
ούτε γνωρίζουν πού πατά το πόδι τους
κι ότι ο θάνατός τους, τον θάνατο πατάει.



Αφού, αν πιστέψω το μουσείο
σε κάθε επίσκεψη φιλότεχνων ανθρώπων
ο Ποσειδώνας πάντα θα καταπλακώνει έναν γίγαντα
μ’ ολόκληρη τη νήσο Νίσυρο.