Θα `πρεπε να `χε τελειώσει
από χτες η δίκη
για την κλοπή του χαμόγελου
στη δυναστεία της θλίψης•
όπου ξεπουλάν
παράνομες χαρές
ως να ήταν περιττές
επαίσχυντες
ως να μην ήταν πετράδια
αιωνιότητας
κι αθανασίας, έστω
μες στη γενική ψευδαίσθηση
και την απόλυτη λήθη.

Αν βγάζαμε την ψυχή μας
τη μουλιάζαμε
στη χλωρίνη του πένθους
τη στεγνώναμε
στ’ αγκάθια
και στους ίσκιους μας
θα μπορούσαμε ίσως
να μιλάμε με παρρησία
στους δικαστές

που μας χέζουν ολοσχερώς
λες κι οι ίδιοι δεν κακούργησαν ποτέ
στον έρωτά τους –
την τυφλή τους δικαιοσύνη.