ΔΕ ΝΙΏΘΩ οίκτο για τους αστούς
τους ηττημένους. Κι όταν με παίρνει αποκάτω και λυπάμαι,
σφίγγω τα δόντια και τα μάτια μου σφαλίζω.
Θυμάμαι τις ατέλειωτές μου μέρες χωρίς παπούτσια και τριαντάφυλλα.
Θυμάμαι τις ατέλειωτές μου μέρες χωρίς καπέλο κι ούτε σύννεφα.
Θυμάμαι τις ατέλειωτές μου μέρες χωρίς πουκάμισο κι όνειρα.
Θυμάμαι τις ατέλειωτές μου μέρες με το απαγορευμένο δέρμα μου.
Θυμάμαι τις ατέλειωτές μου μέρες.

– ΜΗΝ εισέρχεστε, παρακαλώ. Εδώ είναι κλαμπ.

– Η λίστα έχει συμπληρωθεί.
– Δεν υπάρχει δωμάτιο στο ξενοδοχείο.
– Η εξοχότης του έχει εξέλθει.
– Ζητείται κορίτσι.
– Νοθεία στις εκλογές.
– Μεγάλη χοροεσπερίς για τυφλούς.
– Το Πρώτο Βραβείο στη Σάντα Κλάρα.
– Λαχειοφόρος για τα ορφανά.
– Ο κύριος είναι στο Παρίσι.
– Η κυρία μαρκησία δε δέχεται.

ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει, θυμάμαι το οτιδήποτε.
Κι αφού τα πάντα τα θυμάμαι,
τι στα γαμίδια θες να κάνω;
Στο κάτω κάτω της γραφής, τους ίδιους ρώτα.
Όπως σε βλέπω και με βλέπεις
κι αυτοί θα τα θυμούνται.