Δε θυμάσαι το σπίτι των τελωνοφυλάκων
στο ύψωμα που κρέμεται επάνω απ’ τους βράχους:
έρημο σε περιμένει από τη νύχτα αυτή
που πρόβαλε το σμήνος των λογισμών σου
και στάθηκε εκεί μέσα ανήσυχο.

Ο Λίβας χρόνια τώρα δέρνει τα αρχαία τείχη
το γέλιο σου δεν ηχεί πια χαρούμενο
η πυξίδα έχει τρελαθεί
και οι ζαριές πια δεν πετυχαίνουν.
Δε θυμάσαι· άλλες μνήμες αποσπούν
τη μνήμη σου· το νήμα ξετυλίγεται.
Κρατώ ακόμη μια άκρη του· μα απομακρύνεται
το σπίτι και στην κορφή της στέγης η μαυρισμένη
ανεμοδούρα γυρίζει ανελέητα.
Κρατώ μιαν άκρη· μα μένεις μόνη
Και δε σε νιώθω ν’ ανασαίνεις στο σκοτάδι.

Ω, χάνονται οι ορίζοντες και φέγγει
ανάρια η λάμψη του πετρελαιοφόρου!
Το πέρασμα πού `ναι; (Πληθαίνει
το αντιμάμαλο και πάλι στην απόκρημνη ακτή…)
Δε θυμάμαι το σπίτι εκείνης
της νύχτας μου. Δεν ξέρω ποιος φεύγει, ποιος μένει.

Μετάφραση: Νίκος Αλιφέρης.