Εσείς που σβηστήκατε στο πέρασμά της
που κλείσατε απάνω της τους δρόμους σας
ατάραχοι και μάρτυρες πως η Ροή ακόμα
και στο θάνατο θά `ναι αγέννητη και φως.

Εσείς ύλη πυκνή και υφαντή
δέντρα συγγενικά μου όταν ρίχτηκε
στη βάρκα των νεκρών και με σφιγμένα χείλη
στον οβολό της πείνας, στο κρύο και στη σιωπή.

Κι ανάμεσά σας ακούω ποια συζήτηση ανοίγει
με τα σκυλιά και με τον άμορφο βαρκάρη
και σας ανήκω μέσ’ απ’ το κύλισμά της
ανάμεσ’ απ’ την τόση νύχτα και παρόλο τούτο το ποτάμι.

Βαθιά η βροντή που κυλάει στα κλαδιά σας
οι εορτές που ανάβει στην κάψα του καλοκαιριού
δείχνουν την τύχη της δεμένη στη δικιά μου
στο στοχασμό μιάς μοναξιάς δικής σας.

Μετάφραση: Δημήτρης Τ. Άναλις.