Τα πρωτοβρόχια αρχίσανε νωρίς στην Κυραβγένα.
Θυμάσαι;...Στην απόμερη σε πρόσμενα σπηλιά,
κι ερχόσουν! Ήταν τα λινά γοβάκια σου βρεγμένα,
μυρίζαν κρίνα και βροχή τα σκόρπια σου μαλλιά.
Ερχόσουν μέσα στο φαρδύ παλτό σου διπλωμένη,
κι αηδόνιζε το φτερωτό σου βήμα, κι η φωνή.
Έγερνες στην αγκάλη μου σαν λιποθυμισμένη,
κι ήσουν, κάτω απ’ τη σχολική ποδούλα σου, γυμνή!

'A, πώς χτυπούσε η φλογερή καρδιά σου, πώς μιλούσε
το λαγγεμένο χέρι σου, τα'αχείλι σου, η ματιά!-
Το κρύο φεγγάρι, ανάμεσα απ’ τα ελάτια, αστροβολούσε.
Με κεδρόξυλα ανάβαμε στο διάσελο φωτιά.

Αχ έλα! ας ήτανε να ρθεις από τα Περασμένα,
δροσάτη αγάπη, μάγεμα των είκοσι χρονώ!-
Τα πρωτοβρόχια αρχίσανε νωρίς στην Κυραβγένα,
κι είναι , χωρίς το βλέμμα σου, το δάσος σκοτεινό.