Αυτό το πρόσωπο απέναντι είναι χλωμό, σχεδόν σαν
ιστορία θανάτου, και πίσω η χαίτη του αναδίδει
κάρβουνο και χώμα
Κι όμως δε μιλάω για τον θάνατο

Τα δέντρα χωρίς ρούχο σβήνουν στο ποτάμι
Λίγες στιγμές από φύλλα αγριοκαστανιάς όταν
τα ξεκρεμάει ο άνεμος
Η όχθη, κάτι από μέτωπο ψηλά, γράφει σαν κιμωλία
σφηνοειδείς εκφορές
Τα κτίρια υπάρχουν και δεν υπάρχουν, επιδιώκοντας
την ασάφεια στην επανάληψη
Και τα παράθυρα, πολυώροφη αράδα, ίχνη
θορύβων καθώς πνίγουν το θόρυβο εντός τους
Χιλιάδες υποψίες να σκαλίσεις τις κλειδωνιές
Αίφνης οι θαμώνες πεθαίνουμε για ένα τσιγάρο
ενοχλημένοι απ΄την κνίσα μιας εκατόμβης
Κάτι που καίγεται πέρα, στην επόμενη σκάλα
του γαλαξία θαρρείς, ή σε μια Βαβέλ εδώ παραδίπλα, αλλά
τι μπορείς να καταλάβεις από δαύτη

Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίξεις πλέον εκείνο ή τ’ άλλο
Σε αδυναμία τυφλών, καθώς ανέχονται τα σκυλιά τους,
έχουμε υποπέσει