Η θάλασσα αρωματίζεται μ’ ευκάλυπτο και πεύκο.
Μοιάζει με προσπάθεια εμφύτευσης μνήμης
από μια πρώην χλωρίδα.
Και παιδιά να βουτάνε σε ρυθμούς ξέφρενους.
Και μικρομάνες, καθώς επιδιώκουν βολικές γέννες,
σχεδόν μη γέννες.
Και σύννεφα να επικρέμονται απ’ το αυριανό φθινόπωρο.
Μια πήχη πριν το χειμώνα.
Μέδουσες μεσοπέλαγα τ’ ουρανού τα σύννεφα.
Θα μας πάρουν λες όπως τα αερόστατα το καλαθάκι τους.
Εδώ τίποτα δε θυμίζει πτώση ή ταπείνωση.
Όλα προβάλλονται με διάθεση πληρότητας.
Ό,τι οδηγεί στην επανάληψη του ανύποπτου.
Όπου κάτι τσακίζει τον ασπασμό
πριν μυρίσει ο έρωτας,
αλλά δε θέλουμε να μάθουμε τι.