Κάτω από τις ροδακινιές
Ένα πουκάμισο φιδιού
Γίνεται λούκι φωτός

Στη σιωπηλή πέτρα λαμπυρίζει
Το καύκαλο της καμένης χελώνας

Καθολικές διαφάνειες απλώνονται
Κι η όραση φτάνει παντού
Αν κι επίκειται στο βάθος η νύχτα
Όπου βλέπει κανείς το τέλος των πραγμάτων
Το τέλος του δηλαδή
Το δικό του τέλος
Σαν βέρα που αφήνει το δάχτυλο
Στο έλεος της γυμνότητας

Αυτό το αθέατο αίτημα των κυττάρων