Πολλοί αγαπούν και όλοι σχεδόν
παρομοιάζουν τις αγαπημένες τους με άνθη:
ρόδο μου κόκκινο, μικρό γαρύφαλλό μου,
λουλούδι της παιώνιας, μενεξέ μου
και άλλες τέτοιες ευωδιαστές
και διαχυτικές πολυχρωμίες.
Όμως τώρα − εδώ, εδώ, μπροστά σου −
εγώ είμαι που αγαπώ
κι εγώ προσαγορεύω σε καλή μου
μ’ αυτό το αθέατο λουλούδι.
Όχι για την οσμή και τη θωριά του
όχι για την καλή του κόσμου μαρτυρία
αλλά για το σπαραχτικό του όνομα:
«μη με λησμόνει».