Δὲν θέλω νὰ φιλοσοφῶ μέσα στὸ ποίημα

Ἀλλὰ μονάχα νὰ αἰσθητοποιῶ τὸν κόσμο

Γιὰ πράγματα ποὺ ἀπὸ τὴν φύση τους εἶναι ἁπλὰ

Κι οἱ σκέψεις μας ὀδυνηρὰ τὰ συσκοτίζουν



Εὐτυχεῖς εἶναι στ᾽ ἀλήθεια ὅσοι βλέπουν

Μονάχα αὐτὸ ποὺ φαίνεται

Καὶ παραμένουν στὸ γεγονὸς αὐτὸ

Ἀφήνοντας τ᾽ ἀόρατα στὴν ἡσυχία τους



Δέσμιοι πάντα μιᾶς ἀγάπης

Μένουν οἱ τυχεροὶ αὐτοὶ

Ἑνὸς αἰσθήματος ποὺ λείανε

Τὶς ἐπιφάνειες τῶν πραγμάτων

Καὶ διαπότισε σιγὰ σιγὰ τὴν παραμέσα ὕλη

Ἑνὸς πάθους ποὺ δὲν θέλει νὰ σβηστεῖ

Καὶ διαρκῶς φλέγεται

Στὴν ὀπτικὴ ἐπιφάνεια τοῦ βάθους