Σ᾽ ἕναν νεκρὸ ποιητή
Τὶ θὰ μποροῦσες νὰ πεῖς;
Τίποτα πια ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τ᾽ ἀκούσει
Γιατὶ οἱ νεκροὶ δὲν ἀκοῦν
Μονάχα ὑπακοῦν
Στὸ σκοτάδι

Ἀλλὰ λίγο φῶς θὰ μποροῦσες
Νὰ ρίξεις σὲ κάποιο του ποίημα
Θὰ μποροῦσες νὰ συλλαβίσεις ἀργὰ τὶς λέξεις
Ποὺ κι ἐκεῖνος συλλάβισε
Καὶ νὰ χαρεῖς τὴ μουσικὴ τῶν φθόγγων του
Σὰν νὰ τὴν χαίρεται ὁ ἴδιος
Θὰ μποροῦσες νὰ ὑποκαταστήσεις
Χωρὶς ν᾽ ἀντικαταστήσεις τὸ πρόσωπό του
Τὴν ὥρα ποὺ μὲ τὸ χαμηλωμένο βλέμμα του
Δὲν βλέπει μακρύτερα ἀπὸ σένα