Άσπρη αγκαλιά μαρμάρινη, όταν
φτερούγα ανέμου σπάζοντας το γυαλί
αναταράξει τα νερά ανοίγοντας κύκλους
απ’ την καρδιά ως την άκρη,
κράτα το νέο χτύπο σου ασάλευτο.
Πάνω του πνέουν ακόμη άνεμοι
ειδυλλιακή η εικόνα μιας
ανεξήγητης προσμονής θανάτου.
Αποθέτοντας πρώτα με τα χέρια
το βάρος της πέτρας
ακούμπησε πλάι το κεφάλι σου.

Αναρριχτά στ’ όνειρο το παράθυρο
ορίζει ωστόσο το γαλάζιο.
Τι είναι το μέλλον; Οι αναμνήσεις
μήπως μαζί με την τόλμη τους;
Τι περίμεναν αυτές τόσον καιρό
όταν το κάθε απρόβλεπτο κρυβόταν
στον κίτρινο πηλό του βυθού
σαν σκουλήκι που αργοσαλεύει
πριν από το λάθος...