-Τι με κοιτάς, κορίτσι, με μάτια φεγγάρια γιομάτα θλίψη
εμέ, ένα ταπεινό σπουργίτι στου παραθύρου σου το περβάζι;
Κούρνιασα εδωνά μπας και ξεκρίνω ψίχουλα, την πείνα να χορτάσω.
Κρυώνω κι ο βοριάς λυσσομανά κι η βροχή αλύπητα με δέρνει.
Και συ, μέσα απ’ το παραθύρι σου την ζωή ατενίζεις με σεργιανίζουσα λύπη.

-Ζηλεύω σε, μικρό κι ανέστιο στρουθί για τα φτερά σου!
Απλώνεις τα και τον αιθέρα ανταμώνεις λεύτερο.
Δικό σου κάνεις κάθε τόπο που λαχταράς χαρωπά σπαθίζοντας...
Εγώ δέσμια μέσα στην ειρκτή μου...Το φτέρωμά μου μάδησαν
κι απόμεινε τούτη η καρδιά, η νιόβγαλτη και ταξιδεύτρα,
να πεταρίζει εις μάτην κι ορίζοντες ν’ αποζητά...

Δυστυχισμένη φύτρα η ανθρώπινη, συλλογίστηκε το σπουργίτι.
Ακροζυγιάστηκε
και φίλιωσε με άνεμο και υετό.