Κάθε πρωί διαλέγει το καλάθι της και διαμελίζεται
στη φρικτή αγορά. Κυρτή ανάμεσα στο αδηφάγο
πλήθος αναζητά σε σαπισμένα είδη και ελέη το
χρώμα της ελονοσίας που ήρθε από μακριά
—έτσι της είπαν. Βουίζει ο πανικός. Αλλόφρονες
πελάτες κατέχουν τις ιδιότητες σ’ αυτή
την περιδίνηση. Οι ειδήσεις επιστρέφουν στο
ηχείο: η εποχή της σφοδρότητας πέρασε. Και
τότε, ο μανιακός λαχειοπώλης έσκυψε στο βάθος
της. Μίλησε για τη θάλασσα και το ψηλό βουνό
με το γαλάζιο. Είπε πως αφαιρέθηκε στο δείπνο
και δεν κατάλαβε ότι στις τσέπες του ο Αχμέτ
έκρυβε το νερό, τον έρωτά της. Παρακάλεσε,
γυμνώθηκε, εξέθεσε την παρακμή της για ένα
κάτι. Ώσπου, ικέτισσα έπεσε στη μέση της ορχήστρας.
Το παρακείμενο θέατρο είχε καταλειφθεί
από αιλουροειδή και αρπακτικά που καμιά μα
καμιά διάθεση δεν έδειξαν να περιθάλψουν έστω
το ενοχικό κορμί
— Σύντροφοι, προσοχή στα σκαλάκια, φώναξε ο
αγενής λαχειοπώλης, δεν πάει από `κει στο
μαυσωλείο με τα σύμπαντα.