Στα παλιά ξωκλήσια
δεν οδηγούν πια μονοπάτια,
είν’ αδιάβατα...
Έχουν χορταριασμένα `ξώθυρα
και υγρά ντουβάρια,
λερά απ’ τη σκουριά μανουάλια,
ορφανά από κεριά!
Ετοιμόρροπα είναι κι από πείσμα
αντιστέκονται στους καιρούς.
Η αγιότητα τους περισσεύει
και η γαλήνη τους, μας ξεπερνά!
Αλειτούργητα στέκουν, με σβηστά καντήλια
κι αγιαστήρια με άκαυτο λιβάνι....
Μοιάζουν βράχια καρφωμένα
στα ριζά, στις πλαγιές των βουνών,
σε ράχες και δύσβατους γκρεμούς,
μα και σιμά στη θάλασσα.
Μέσ’ τα πουρνάρια και τα αρμυρίκια ξεχασμένα,
κρατούν τη πίστη μας όρθια!