Γράφω ποιήματα Κωστή,
μη με μαλώνεις,
για άδεια καθίσματα
μα δεν πειράζει,
έτσι κι αλλιώς
στις συντροφιές
μαζί γελάνε
χώρια κλαίνε
χρόνια τώρα,
στενό παπούτσι
μου χτυπάει τη μνήμη
λιγνό φιδάκι μ’ αγκυλώνει,
καταζητούμενος του παρελθόντος
κι ο χρόνος αιώνιος δραπέτης

Σε οικείο έδαφος
φτιάχνω ποιήματα
μη με μαλώνεις,
δεν είμαι είρων
δον κιχώτης είμαι
παίζω ευθέως
τι κι αν χάνω

Με κάτι ζωπυρα
που μείναν
μες στη στάχτη
να χτίσω βιάζομαι
πικρός καυσοκαλύβης

Δεν έχω χέρι
την κλεψύδρα να γυρίσω
της νιότης την υπεροψία
να ξαναϊππεύσω
κι αυτή την αφροδίσια αυταπάτη

Γι’ αυτό γράφω ποιήματα και λέω,
λέω την αλήθεια που με ξέρει,
αποκαλύπτομαι και ας με δείτε