Στον καναπέ ριγμένο
το παντελόνι πού δρασκέλισε τη μέρα μου
μπαλώματα απορρυπαντικού στο μπατζάκι
και στο ρεβέρ
ψείρες κατοχικές
τα χιλιόμετρα σκόνης
που μηρυκάζουν το χρόνο μου

Έχω κι άλλους απλήρωτους λογαριασμούς
το ανθρώπινο κορμί
τόκοι χρεωστικοί ατελεύτητοι

Τα άλλα έρχονται μετά
όταν το σώμα ταριχεύεται
από τα ακάρεα των στρωμάτων

Εκεί μνήμες αλειτούργητες
παλινδρομούν στην ωραία πύλη
του παρόντος και ύστερα βυθίζονται
στη μήτρα άπειρης λευκότητας

Εκεί η μάνα
με εσάρπα το μητρικό της αγλάισμα
κι ο πατέρας να χαμοψέλνει τον Απόστολο,
ωραία είναι και φοβάμαι,

με ένα γενναίο γκρο στα μάτια
θάλασσα γαλαζοπράσινη
όλη η οθόνη μου

Και κολυμπούσε, λέει,
αδέξια στη λιμνοθάλασσα
κάνει βουτιά και σαβανώνεται
στη μαρμαρωμένη της γαλήνη

Ω! δοξολογημένη και λαλέουσα σιωπή
άμορφε , ω! στεγνωμένε χρόνε
εμβρόντητα εφέ, σεκάνς μαγικές κι ανείπωτες
στοίβες των απωθήσεων και των εκκρεμοτήτων

Ποιος σκηνοθετεί;
και πώς αμείβονται τα χέρια
που κόβουν το εισιτήριο στο όνειρο;