Ήταν μεσάνυχτα και μετά, σκοτάδι αλλόκοτο, κι η θεία αυγή
αργούσε ακόμα. Άρρωστη άπνοια έγλειφε, σαν χορτασμένος
σκύλος, τις ώρες που μηρυκάζουν σκέψεις. Ξάφνου αεράκι
απόκοσμο ανασήκωσε το φόρεμα της μνήμης και ένα ρίγος,
ίδιο με την ανατριχίλα στις απότομες κατηφοριές των βαγο-
νιών στο λούνα παρκ, ξάμωσε στο κορμί μου.Ταξίδια νύχτας
ξεπέζεψαν, γεύση αόρατης παρουσίας.

Πού πάτε περασμένα μεσάνυχτα παιδιά
η νύχτα είναι κόκκινη μα οι χάρες της ασπρίσαν
κι έχω μεγαλώσει πια και δεν αντέχω τα ξενύχτια.

Πάμε μου γνέφει ο Κωστής
Έλα μου κάνει ο Τάσος
κι ακολουθώ.

Σταυροκοπιούνται οι οδηγοί
Ριγούν οι φανοστάτες.

Γυρνώ
κι είμαστε λέει στη Μεσογείων,
πλημμύρα μαύρο γάλα
κι άλικο έπεφτε χιόνι.

Βλέπω τον Κώστα άλουστο,
τον Τάσο δίχως δόντια
και μέσα στα χεράκια τους
η αργυρή τους κόμη,
περνά και η μανούλα μου
και δε με αναγνωρίζει.